bir biber çekirdeğinin hayata tutunma hikayesi :))

Bilgisayar başında olmamdan nefret ediyor. Vicdan azabı duyuyorum ekran başında geçirdiğim ve onunla ilgilenmemeyi seçtiğim zamanlardan. Ama o kadar hayatın bir parçasıki artık bu meret, olmuyor işte olmuyor...

Dün akşam üzeri önlüğünü boynuna takmaya çalışıyor ve taaat-mıoooo (takmıyoo) diye sinirli sinirli söyleniyordu elinden alıp "takıyım mı annecim" diyince memnuniyetle başını sallayıp "takıiiimmm" (beni tekrar ederek evet demek istiyor) dedi. önlüğü taktık. "kaaa-vaaa-tı dap-tıııı" (kahvaltı yaptı demek istiyor yani kahvaltı yapıcaz) "acıktın mı annecim" dedim "acıttt-tıın" (acıktın) diye cevap verdi. (mı mi mısın misin eklerini atıp benim söylediğim kısmı tekrar ediyor hep. evet isterim anlamında) "ne yersin" dedimm "çooooo-ba" dedi. "tamam annecim sana çorba ısıtıcam" dedim. (Allahtan evde çorba vardı. Bazen o anda olmayan meyveleri falan istiyor kendimi kötü hissediyorum mevsim geçişlerinde de yaşamayız bu sıkıntıyı inşaAllah) "ta-tıttt beyy" (kaşık ver) dedi. "tamam annecim sana kaşık da vericem" dedim. (ben ona çorba içirirken o da bir başka kaşıkla çorbayı karıştırıyor arada ağzına götürüyor kontrolüm altında olmasına rağmen azcık döküp saçıyor ama iyi yiyor ve kaşık tutma işinde maşaAllah epey ustalaştı) ve bir kase çorba içti. Yeme konusunda ısrar etmemenin semerelerini yavaş yavaş toplamaya başladık. (sabahında da makarna yemişti ve bugün sorunsuz bir şekilde tuvalete çıktı. iki gündür kuvvetli yediği için...)