Çilek korkusu

Çilek iki gündür korku kelimesine taktı, gölgeli yerlere bakıp sızlanarak kucağıma koşup “ann-ne tooot-tuuu” diyor. Karanlıkta yalnız kalırsa yine korkuyla aynı kelimeyi tekrar ede ede koşuyor kucağıma. Özellikle dikkat etmiştim korkuyu öğrenmemesi için. Ama sanırım bu biraz içgüdüsel, biraz da istem dışı öğrenme ve öğretmenin sonucu oluştu malesef…

Yazmayalı neler oldu neler… koca bir ramazan geldi geçti. Bu sürede ablam geldi gitti, bir kardeşim uzaklara gitti. Kayınvalidem taşındı ve ben de taşındım… hayatımda o kadar çok şey birden değişiverdi ki hızına şaşırmaktan yeni durumların idrakine eremedim.

Kayınvalidem şehir dışına taşındı. Onun yokluğu epey zoruma gitti. Meğer bir büyüğün varlığı ne kadar ihtiyaç oluyormuş…

Ramazanın ikinci haftası da biz taşınma kararı aldık ve bayramın ertesi günü taşındım.

Bir anda oldu bitti herşey. Hiç aklımızda yokken bir rahatlığa eriştik hamdolsun. İnsan yaşadığı sürece, her yeni günde bir sürprizle karşılaşabiliyormuş doğrusu…

Bu arada yeniden derslerim başladı. Çilek haftada iki yarım gün anneannede kalıyor. Bütün yaz göğsüme yapışıp yaşamış olan çileğe bu 5 saat ilk gün çok uzun gelmiş. “Anne me-meett” “anne dütttt” (meme dediğinde kızıyorum hemen süt diye düzeltiyor) diye gezinmiş evde. “Annecim annecim” diye yalvara yalvara her odayı gezmiş. Diğer günler iş daha kolay oldu alıştı şükür. Hala görünmeden, daha doğrusu o uyurken çıksam da, bir kıyafetimi bir resmimi görüp aklına düşmedikçe aramıyormuş beni çok şükür.

Çilek her geçen gün yeni kelimeler öğrenerek şaşkına çeviriyor insanı. Bazı hallerini gördükçe yaşına oranla yüksek zekâlı bir çocuk olduğunu düşünüyor, dahası “böyle bir zekâyı düzgün kullanamazsam eğer” düşüncesi ile kaygı duyuyorum. Her ebeveyn için çocukları özeldir elbette. Kimileri abarttığımı düşünebilir normal olarak... Ama çoğu tavırları, bakışları, dinleyişi, öğrenme hızı, bir duyduğunu yüzde doksan bir daha unutmaması ve taklit yeteneğinin muazzamlığı, yüklemli kısa cümleler kurmaya başlaması… v.s. böyle düşünmeme sebep oluyor. Büyüdüğü zaman insanlar arasından sivrilip öne çıkması gibi bir hayalim asla yok çilek için. Her aile gibi evladımın iyi işler yapmasını güzel yerlere gelmesini, örnek insan olmasını istiyorum tabii ki. Ama bunu dikkatleri üzerine çekerek yapmasını istemiyorum. Bu yaşında dahi her gittiğimiz ortamda zaten çokça dikkat çekiyor. Her duyduğu kelimeyi maşaAlalh barekaAllah neredeyse tam telaffuz etmesi, öğrenmeye karşı aşırı hevesli, istekli olması hemen fark edilmesine sebep oluyor. Bazen onu konuşturmak dahi istemiyorum topluluk içerisinde. Konuşsun istemiyorum. Nazarın hakk olduğuna çok inanırım ve ne zaman çilek dışarıda dikkat çekse ve nazar olduğunu hissetsem, hakikaten çileğin o günü ve gecesi büyük bir huzursuzlukla geçmiştir zira.

Evimin taşınma işleri tadilatı tamamlanmadığı için annemdeyim günlerdir. Evimi, düzenimi özledim. Yeni bir yere geçtiğimin idrakinde değilim henüz. Hala eski mutfağımı eski odalarımı hayal ediyorum kafamda plan yaparken. İlk defa taşındım ve benim için çok hüzün vericiydi. Gelin geldiğim evdi orası. Dahası bazı aidiyetlerime saplantı derecesinde bağlılığım olduğu için tekrar tekrar baktım duvarlara odalara ayrılmadan evvel son kez. Bu kadar etkileneceğimi düşünmemiştim. Güzel günlerim oldu o evde. Umarım yeni evimde de çok mutlu huzurlu sağlıklı günlerim olur.

Tüm taşınanlara Allahtan kolaylıklar diliyorum. Gerçekten zor işmiş taşınmak…