bir biber çekirdeğinin hayata tutunma hikayesi :))

7. haftamız başladı ve artık hamile olduğumu bünyem sürekli olarak bana hatırlatıyor, bulantılarım had safhada, karnım acıkıyor ama bulantıdan canımın bir şey çekip çekmediğini anlayamıyorum. Bir iki kraker atıştırıp bulantımı bastırınca, “acıktığımda ne yesem” diye düşünüyorum. Çünkü bulantı başladığında ne kadar aç olsam da yemek düşünmeye halim olmuyor. Tek yediğim, haşlanmış tuzlanmış patates ve yoğurtlu soğuk (sıcak bir şeyin ne kokusuna ne ılık ılık boğazımdan geçişine tahammülüm yok) makarna, bunların da azar azar ve ikişer saat arayla yiyebiliyorum, ben kendimi bildim bileli özellikle son dönemlerde iştahsızım, ama şimdi kendimi mızmız ve yemek yemez bir çocuk gibi hissediyorum.

Kötü olan taraf bu iştahsızlığı çevremdeki hiç kimsenin anlayamaması aksine bana hayretle bakması, paşa eve her gün poşet poşet marketi taşıyor, alma etme dedikçe dolabı dolduruyor bu kadar nimetin arasında hiçbir şey yiyemiyorum…

Bütün gün yaptığım uzanmak, bu postu bile yatarak yazıyorum, ayağa kalktığım an öğürmeye başlıyorum, şimdilik istifra etmedim, inşaAllah da etmem, çok korkarım ben kusmaktan : ( ablamsa tam aksimdir, azcık midesi bulansın takar parmağını kusar, hayret ederim ben kusmamak için ağladığım soğuk soğuk terler attığımı bilirim…

Doktor bulantı için emedur verdi prospektüsünde “yeterli tetkikler yapılmadığı için hamile ve emzirenlerde sakıncalı olabilir” yazıyor, gel de bu ilacı kullan şimdi. Zaten Allah'ın pimpiriklisiyim, ne cesaret bile bile bu ilacı kullanırım?? Evet arkadaşım “ben sana kullan dedim bişi olmaz ben kullandım” dediğini duyar gibiyim ama ııh, bu bulantılar bu kararda devam ederse kullanmıcam inşaAllah

Yatağımda uzanırken sol tarafıma dönüyorum, odam çok büyük olmasa da bütün gün güneş alıyor Elhamdülillah, pencerem açık, arka sokağa bakıyor, evimizin hemen önünde (arka önü) büyükce bir ağaç var, pek anlamam cinslerinden ama çınar ya da meşe, yatış pozisyonunda onun yapraklarının rüzgarda salınışını ve arkasındaki gökyüzünü seyretmek huzur veriyor, dinleniyorum ve bolbol hayal kuruyorum, acaba nasıl bir bebeğim olacak kız mı erkek mi kime benzeyecek, acaba uslu bir çocuk mu olacak yoksa tahmini doğumu koç burcuna denk geleceği için hareketli beni bezdirmeye niyetli bir bebek mi olucak peki ben nasıl bir anne olacağım? İşte o an bir şaşkınlık sarıyor her yanımı… ben anne olacağım, rabbim sağlıklı bir dokuz ay nasip eder ve bu çocuğu sağlıkla doğurmamı nasip ederse ben anne olacağım! Hala inanamıyorum, o kadar şaşkınım ki hazır değil miyim yoksa diye kendime sormadan edemiyorum, evleneli 2 yılı geçti ve ben kendimi hala çocuk gibi gördüğüm, bir türlü olgunlaşamadığım için anne olacağım düşüncesi beni heyecanlandırdığı kadar korkutuyor… ya beceremezsem, ya iyi bir anne olamaz ve hatta anne olduğuma pişman olursam??. Bir sitede okumuştum daha önce yaşamadığınız bir duygu için hazır olup olmadığınızı bilemezsiniz… evet ne kadar doğru, evlilik de bir yerde öyle değil mi? hayatınızı değiştiren bir karar alıyorsunuz, ne kadar sevseniz de düğünüze 1 hafta kala dahi acaba diyorsunuz.. acaba hazır mıyım… hatta vazgeçmeyi dahi düşünebiliyorsunuz, çünkü hayatınızda köklü bir değişiklik olacak, hatta hiç bir şey eskisi gibi olmayacak, sorumluluk alacaksınız, hiç yapmadığınız işlere el süreceksiniz, bir insana bağlanacaksınız… ne kadar zor şeyler ama evlenince mutlu olup da eski yaşamını özleyenini görmedim.. bebek de öyle olacak diye düşünüyorum, bir dönüm noktası daha yeni sorumluluklar ve geri dönüşü kesinlikle yok : )

İşte bu düşünceler bütün gün kafamın içini yiyip bitiriyor, sonra heyecanlanıyorum birden 9 ay geçsin bitsin, yanımda pembe yüzlü bir melek usulca uyusun ben onu bütün gün koklasam istiyorum, ufacık parmaklarına minicik ayaklarına dokunsam, cennetten gelen kokusunu içime çeksem öpsem öpsem istiyorum.

Bebek istemeyen ya da düşünmeyen insanlar geliyor aklıma, yeni evli olanları istisna tutuyorum ama 3-4 yıllık evli olup hala bebek düşünmüyoruz diyenlere hayret ediyorum, Allah biliyor ya hiçbir zaman düşünmüyoruz kelimesini kullanmadım, kullanmaya korktum, ilk zamanlar elbet her yeni evli gibi niyetli değildik sonradan da bir süre engellerimiz oldu ama istemiyoruz demek ne büyük sorumluluk… ya ben istemiyorum dersem ve Allah bana bir ömür boyu evlat nasip etmezse… o yüzden hep “Rabbim beni evlatsızlıkla imtihan etmendense, olmadık bir zamanda düşünmediğimiz bir anda vermeni tercih ederim” dedim, Rabbim bizi yalnız bırakmasın inşaAllah ve meleğimize sağlıkla kavuşalım…

Aklımda ve dilimde hep aynı ayet…

Rabbim…

ANDOLSUN BİZE KUSURSUZ BİR ÇOCUK VERİRSEN, MUHAKKAK Kİ ŞÜKREDENLERDEN OLACAĞIZ…