bir biber çekirdeğinin hayata tutunma hikayesi :))

Günlerdir yazmak istediğim bir şeyler var, ama yazamıyorum
Anlatmak istediğim, kaydetmek istediğim çok şey var
Ama yapamıyorum

Bilgisayarın başına oturup, günlük hallerimizi, güzel geçen vakitlerimizi, karnımızı sıcak yemeklerle doldurup, sıcak evlerde eğlendiğimizi, geceleri sıcacık yatağımıza uzanıp, gerinip, uykuyu beklediğimizi anlatmaktan hayâ ediyorum.

Huzur içinde sokağa çıkıp, istediğimiz yerlerde gezip dolaşıp, canımızın çektiklerine erişip, istemediklerimizi burun kıvırıp elimizin tersiyle ittiğimizde, huzur içinde vakit geçirip, yorgun bir halde evimize geldiğimizde, yavrumuzu kucağımıza alıp ne olmadık hallerden şikâyet etmemizden utanıyorum.

Kızımı rahatça kucaklayabiliyor, onun için iyi şeyler hayal edip, güzelliklerden başkasını yakıştıramıyorum. Buna hakkım olduğunu düşünüyor, bunu engelleme girişiminde bulunacak her güçlüğe ve fâiline karşı kaplan kesilebiliyorum.

Filistin’deki bebekler
Gazze’dekiler
Onların da annelerinin kokusunu duymaya, şefkat dolu bir kucakta, sıcak bir ortamda karnını doyurmaya, sevgiye, ilgiye ihtiyacı yok mu, bir insan olarak buna hakkı yok mu?

Ya annesinin?
Oradaki bir annenin evladını korumaya, kollamaya, onu kucağına alıp öpüp koklamaya hakkı yok mu?
Bu hakkı onların elinden gasp eden zorbalar, zalimler, onlarında sıcak olmasını arzu ettikleri evleri, koruyup kolladıkları çocukları yok mu?
Allahım bu ne vahşet?? bu ne katliam?? bu ne vicdansızlık?? nasıl insanlık bu!???

Son insanı da katledene kadar durmayacak mı bu vahşiler, dahası onlar işlerini bitirene kadar sessiz kalmaya devam mı edecek bu dünya?

Ya sonrasında
Filistin diye bir halk, millet kalmadığında, bir gün biz evlatlarımıza “orada Filistin denilen bir millet vardı, artık yok” mu diyeceğiz utanmadan…

Geceleri çilek için uyandığımda pencereden dışarıya bakıyorum, sokakların sessiz, huzurlu, sakin haline… herkesin uykusunda olduğu saatlerde…
Şimdi diyorum Gazze ne halde acaba, sokaklarında işgalciler gürültüyle dolanıyor, insanları korku içinde, aç susuz, soğukta, elektriksiz… Ev bile denilemeyecek yıkıntılarda, korkuyla birbirlerine sarılmış titriyor, dua ediyor olmalılar. Çocuklar uyuyamıyordur, anneleri onları susturamıyordur, ağlıyorlardır, yiyecek bir şeyleri yok üşüyorlardır, her an bir bomba hayatımıza son verecek diye korkuyla bekleşiyorlardır…
Sonra gazetede gördüğüm o üç kardeş bebeciklerin resimleri geliyor aklıma, önlerinde feryat figan babaları…

Allahım orda yatan ya benim bebeğim olsa, o çığlıkları yüreğini yırtarcasına atan ya ben olsam… Düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyorum, ağlıyorum, hiçbir şey yapmadan oturuyor olduğum için kahrediyor, insanlığımdan iğreniyorum.

Günler böyle geçiyor işte, akşam ve sabah oluyor habire, sinirlerimin iyice bozulduğunu hissediyorum, dünyaya karşı bir nefret, tiksinti birikiyor boğazıma, yutkunmak bile bulandırıyor beni… hergün yeni ölenlerin, hergün yeni solmuş bedenlerin resimleri her yerde…
Allahım bu zalimleri durdur, bu zalimleri susadıkları bu vahşet denizinde boğ, elimiz bağlı oturduğumuz, göz yumduğumuz, koltuklarımızda rahatça yaslanıp yaşadığımız için bizi affet!!