"sallankaç"ta bir çilek

Herkese Merhabalar...

Çileği uyuttum, genelde o beni uyutuyor ama galip geldiğim zamanlarda ben onu uyutmayı başarıyorum, kızım sen esnediğinde ben de esniyorum ama ben esnediğim de sen esnemiyorsun nolcak bu işin sonu böyle :)

Dün 40 günümüzü tamamladık çok şükür, kırkımızı da sokakta uçurduk. kırkını, üç ayını beklemeyi bilmem ama bebeğimin her geçen gün değiştiğini hissediyorum, bir günü bir gününe uymuyor hızla büyüyor ve dünyaya uyum sağlamaya çalışıyor biz de birbirimize daha çok alışıyoruz

Sesime tepki veriyor artık, sürekli gülümsüyor ben konuşurken, hazinem, güzel bebeğim, uyuduğunda ne kadar tatlı oluyorsun öyle, o iri sulu yanaklarından öpmek öpmek istiyorum, hele de uykuda gerinirken kırmızı kırmızı olmuyorlar mı ısırasım geliyor :) ona baktıkça içim bir tuhaf oluyor, kendi canımdan, benim kanımdan... benim içimden... yanlış anlaşılmasın, enaniyetten söylemiyorum bunları... insanın içinden bir canlının çıkması inanılmaz birşey, ben daha kendi varlığımın sırrını çözememişken, bir de başka bir canlının varlığına sebep olmak inanılmaz birşey...

Çilek resimde annesinin pazularını güçlendirirken görülüyor. Şimdilik 4.200 kilomuz ile sorun yok ama olgun ve dolgun bir çilek olduğu zaman ne yapacağım konusunda bir fikrim yok. Daha ana kucağına bile tam anlamıyla alıştırmadım. 5 en fazla 10 dk sonra ağlamaya başlıyor, "gaz değildir huysuzlanıyor" diyorum öyle bir katılıyor ki dayanamayıp alıyorum bazen gaz çıkarıyor bazen ise çıkarmıyor, bu durumda onu ağlarken bırakmak dayanılmaz birşey, hele de dün salıncakta zorla sallarken, gözlerinden iki boncuk iniverdi yanaklarına ağlarken, meğer gazı varmış yavrumun. nasıl tutarlı davranacağımı ve nasıl alıştıracağımı bilemiyorum. ama farkettim ki ilk günlere nazaran ağlama sesine biraz daha alıştım, az biraz daha vicdansız olabiliyorum kimi zaman :))

İnsanların "ona alıştırma aman yorulursun, buna alıştırma aman zorluk çekersin" sözlerinden bıktım usandım, sanki hiç çocuk büyütmemiş gibi konuşuyorlar bazıları. ya anlamıyorum hangi çocuğun programlıdır ki hangisi yedir içir oyna, sıkılınca bırak kenara uyusun sen özleyince uyandır gibi bir programı olabilir böyle bir şey mümkün mü hiç, kısacası programı o yapıyor siz uyum sağlıyorsunuz, benim kızım kolik bir bebek, dolayısıyla dünyaya alışması diğer bebeklere göre daha zor, daha nazlı... daha özel bir ilgi istiyor annesinden, daha önceki postta da dediğim gibi bir yöntem bulmam gerekiyordu uyuması için biz de sallama yolunu seçtik başka ne yapabilirdik ki!? zor olurmuş böylesi, iyi de ben onun ağlamalarını susturamadığım zaman yeterince zorluk oluyordu zaten, öyle zorlanacağıma böyle zorlanayım ne farkeder??

Kırkımızın çıktığı gün Muhammed abimiz ve Hacer teyzemizin hediyesi geldi, çok sevindik, burdan bir kez daha teşekkür etmek istedik, hazır yaz da gelmişken cici iki elbisemiz oldu, bize de çileğin bu cicilerin içinden dışarı sarkan kol ve bacaklarını koklaya koklaya öpmesi kaldı :)