39+3

Merak eden arkadaşlar için söyleyeyim ki hala doğurmadım :)

40 haftasını tamamlamayı bekleyen kaç kız bebek var acaba… güya on gün erken gelirdi bunlar hani??? Yok yok sabırsızlığım tavan yapmış durumda… Kızım hadi gel artık annecim, seninle tanışmak istiyorum artık, 9 ay karnımda misafir ettiğim küçük misafirimi görmek koklamak öpmek istiyorum artık, herkesten daha yakınız biz, her an seninle olan seni hisseden benim… Ama bir kez bile öpemedim daha seni :(

Son postumda vitaminleri bıraktığımı yazmıştım. Alev ve Elif’in yazdıklarından sonra kendimi vicdansız anne gibi hissettim ve bir günlük aradan sonra tekrar başladım vitaminlere, ne yapalım çilek hanım biraz balıketli bir anneye sahip olacak, varsın olsun yeter ki o iyi olsun da :))

Hamileliğim güzellikleri ve de zorlukları ile birlikte sonlanmak üzere… Düşününce neler yaşadığımı çok ilginç hatıralar geliyor aklıma… Mesela hamileliğin güzel ve zor taraflarını düşündüm geçen… Buraya da yazarak tarihe bir not düşeyim istedim, nelerini özleyeceğim bu hamileliğin ve nelerini özlemeyeceğim? Bir kere hamile bir bayan olmak dışarıda size pek çok avantaj sağlıyor, “iki canlı” kavramı boş yere söylenmiyormuş meğer. Herkes size kutsal varlık muamelesi yapıyor, son bir ayımda ancak tadabildim bu nimeti, çünkü öncesinde hamile olduğum anlaşılmıyordu veya ben bilerek saklıyordum.

Öncelikle anneme giderken sıkça kullandığım metroda hiç yer sorunu yaşamıyor olduğumu özleyeceğim. Orta duraklardan bindiğim için % 70 ayakta kalıyordum normalde, ama hamile olduktan sonra, dahası hamileliğimin dışardan anlaşıldığı son bir ayda hiç ayakta kalmadım, birileri sürekli yer verdi sağ olsunlar :) sokakta gayet özgür davranabiliyorsunuz, izbe yerlerden geçiyorum aman serseriler var falan demenize gerek yok, çünkü onlar bile, size dikkat edilmesi gereken “abla, bacı” gözüyle bakıyorlar, kısacası dışarıda özgürlük sizin…
Bir diğer özleyeceğim şey, sınırsız yeme özgürlüğü… (bir yıl önce, bu cümleyi kuracağım ölsem aklıma gelmezdi) kimse sana kilo alacaksın ya da aldın muamelesi yapmıyor, aksine her şeyin iyisi, güzeli seçilip sizin önünüze konuyor, aman kızım ye deniyor, eşiniz canınızın çektiği bir şey olup olmadığını soruyor sürekli, dahası ikinizde televizyon başındayken, canınızın meyve çekmesinden ve eşinizin mutfağa gidip bir meyve tabağı hazırlamasından daha doğal bir şey olmuyor :) market çıkışı ufak poşeti dahi taşımanıza izin vermiyor…
Aile fertlerinin gözbebeği ve gündemi haline geliyorsunuz (her iki taraftan ilk torun olması da cabası) herkes elinden geldiğince bir şıklık bir güzellik yapmak için can atıyor, iş yapmanız kesinlikle yasak ve herkes etrafınızda pervane :) bir ilgi bir alaka… Bazen dozunu kaçırsalar bile olsun, keyifli yanları daha fazla :)
Her görenden güzel dualar iyi dilek ve temenniler almak ise harika… Girdiğiniz mağazalarda dükkân sahipleri tezgâhtarlar… Market reyonlarında karşılaştığınız insanlar gülümseyerek iyi dileklerde bulunuyorlar. O kadar çok kişiden dua aldım ki çok kolay bir doğum yapacağıma inancım sonsuz…
Arkadaşlarınız sürekli sizi arayarak durumunuzu merak ediyor ve mutlaka haber vermenizi sıkı sıkı tembihliyorlar, 2-3 yıldır sesini duymadığım üniversitede çok yakın olduğum arkadaşlarımdan birisi bu vesileyle aradı beni, dünyalar benim oldu…

sonra elimi karnıma koymak, küçük kızımı hissetmek, dahası onunla konuştuğum zaman hareket ederek bana cevap verdiğini görmek, herkesten çok bana yakın olduğunu bilmek... inanılmaz anlatılmaz hisler... işte bunları çok özleyeceğim...

Evet, şimdilik aklıma gelenler bunlar, hamile olmanın şeker tarafları…
Peki hamilelikte yaşanan zor şeyler neler…
Bir kere mahkum olduğunuz 3-5 kıyafet sıkıcı olmaya başlıyor, açıkçası çok fazla giysi almayı gereksiz bir harcama olarak gördüm, 5 buçuk aydan itibaren giremedim kendi kıyafetlerime… Ve geri kalan süre için gardrop oluşturmak insafsızca geldi bana, 3 pantolon 2 üst kıyafet aldım sadece, body ve gömleklerim gayet üzerime göreydiler. Çok aşırı bir kilo ve görüntü değişimi olmadığı için büyük beden penyeler bana elbise gibi geldi. Ama zor olan ise bu süre içerisinde azıtan alışveriş yapma aşkım oldu. Dayanamayarak bir dahaki kışa güzel bir mont ve yaz için indirimden etek pantolon ceket derken birkaç şey aldım, hem de denemeden… Ne yapıp edip o kıyafetlerin içine girmem lazım… Dahası birkaç ay içerisinde ev sahipliği yapacağım iki önemli düğünümüz var, görümcemin ve kız kardeşimin… Ben ise daha önümde duran koca göbekle, giyeceğim şeylerin modelini dahi düşünemiyorum :(
İnsanların size hasta muamelesi yapması bir diğer sinir bozucu taraf… Bebek alışverişi yaptığımız bir gün kayınvalidemle birlikte taksiyle eve dönüyoruz. Hava güneşli ve taksinin içi çok sıcak… Ben camımı açtım, hemen şoförün arkasındayım. Taksici ensesine vurduğu için kapatmamı istedi, kayınvalidem de “o halde klimayı açar mısınız” dedi. Adam bir söylenmeye başladı, bu havada ne klimasıymış insan bu kadar savruk olurmuymuş… yol boyu söylenecek… (kayınvalidem akıllı kadındır hiç tartışmaya girmeden lafı değiştirdi nerelisiniz falan, adamın sinirini anca aldık, yoksa tepemize çıkacaktı) ben de dayanamayarak “beyefendi, hamileyim ve içerisi çok sıcak bunaldım” dedim. Demez mi bana “iyi ya işte hastasın madem cam sana dokunur!?” “Ne münasebet! Hasta falan değilim sadece hamileyim” diye çıkıştım ama adamın umru değil, o kadar sinirlendim ki elimdekileri dannn diye kafasına geçiresim geldi taksicinin…
Pazar günü annemlerle birlikte Belgrad ormanlarına gittik, annem ve babam her hafta sonu düzenli olarak koşuya gidiyorlar ben de ormanda yürüyüş yapmış olurum dedim, yolun 1 km sini yürüyüp geri geldim, 2 km yürümüş oldum ve başlangıç noktasında annemlerin koşuyu tamamlamasını beklemeye başladım, derken yanıma bir yaşlı kadın oturdu, işte muhabbet edecek güya. “Ne için geldin” falan, dedim “annemler koşuyor ben de onları bekliyorum.” “Sen niye koşmuyorsun” dedi. Dedim “teyze hamileyim”, ne dese beğenirsiniz “Aaa hastasın demek, anladım geçmiş olsun, Allah kurtarsın!?” (yani ben daha sana ne diyeyim) anladığım kadarıyla normal bir insan da değildi kız beklediğimi duyunca “ya tüh” dedi !? “kaçıncı” diye sordu ilk olduğunu öğrenince de “hee iyi iyi, olur o zaman sonra” dedi!? (anlaşılacağı üzere dünyaya bir erkek daha getirmiyor olmam teyzeyi çok üzdü) daha önce hiç böyle düşünen biriyle karşılaşmamıştım, yani erkek yerine kız beklediğimi öğrenince erkek olmadığına üzülen ve beni bozmaya çalışan birisine…
Hamileliğimde sık duyduğum ve sinirimi bozan bir cümle “Aman kızım ağır kaldırma” bu cümleden çok sıkıldım artık, sanırım hamilelik sonrasında da loğusalıkta hatta emzirme döneminde de duymaya devam edeceğim bir cümle olacak…
Hantallaşmış olmak bir diğer sıkıcı taraf… bir an önce karnımın üzerinde yapışık olan 6-7 kiloyu bir seferde vermemi sağlayacak olan doğumu bekliyorum, tekrar eski hızlı hayatıma dönmek istiyorum ama bebekle bu da mümkün olmayacak sanırım :(

Sanırım bu kadar…
Evet ben de Mummy ve Betül’ün hamileliklerinden özleyecekleri ve özlemeyecekleri şeyleri öğrenmek istiyorum diyerekten bir sobe başlatmış olayım, hamilelik sobesi :)

--------

Cuma günü eşimin amcasının gelinine gittik o da yeni doğum yaptı ikinci çocuğuna, gerçi yeni dediğim biz gidemeyeli bebek 3 aylık oldu, yavrucum hastaneden çıktıktan ve eve geldikten 15 gün sonra gelen giden trafiğinden mikrop kapmış, zatürre olmuş!? Tam bir hafta hastanede kalmış, bu süre içerisinde annesi emzirme işlemini tam anlamıyla yapamadığından çocuk memeyi unutmuş, şu an sadece mama ile besleniyor, ne kadar acı… (neymişşşşş??? Bebeğimi herkese öptürmücem alnına “öpmeden uzaktan sev” yazıcam demekle haklıymışım) Şimdi iyi maşaAllah mamadan mıdır nedir gürbüz bir bebek olmuş. Babası pat diye getirip kucağıma koyunca bir tuhaf oldum, sanki dan diye duvara toslamış gibi hissettim kendimi, Allahım dedim içimden, bir hafta sonra benim de kucağımda böyle bir sorumluluk olacak!! Sanki hamile olduğumu o an anladım, sanki anne olmanın sorumluluğu birden o anda omuzlarıma çöküverdi, açıkçası korktum, bir an için anne olacak olmanın sorumluluğundan kaçıp kurtulmak istedim…
Allahım bu işi bana ve tüm anne olacak olanlara kolaylaştır, bebeklerimizi sevgi ve ilgiyle bağrımıza basmayı, bize yüklediğin bu vazifeyi hakkıyla yerine getirebilmemizi, emanet ettiğin dünyanın en güzel hediyelerine gözümüz gibi bakmayı nasip et!! Amin

Bugün doktor kontrolümüz vardı çilek 3.300 gram olmuş!? İnanamadım bir haftada 400 gram almış, bence ultrason verilerine çok güvenmemek lazım nasıl mümkün olabilir ki böyle bir artış, şaşırdım kaldım… NST sonuçlarından düzensiz sancılarımın başladığını öğrendik, “ama hiç açılma yok” dedi doktor… Ve hiç açılma olmamasının iyi bir şey olmadığını, çileğin yeterince aşağıya inmemiş olduğunu söyledi. Hiç hoşuma gitmedi, dahası sinirim bozuldu ve canım sıkıldı, napıcam ben kızımın aşağıya inmesi için yapabileceğim bir şey var mı arkadaşlar??
Bir dahaki posta kadar sağlıcakla kalın, duadan unutmayın…