40 haftalık nazlı çilek ve beklemekten bitap kelebek...

Dün akşam paşa eve erken geleceğini söyledi, ben de yürüyüş için dışarı çıkmak üzereydim, bekle birlikte çıkalım dedi, uzun zamandır birlikte vakit geçiremiyoruz, birbirimize vakit ayıramıyoruz, çok yoğun çalışıyor geç ve yorgun geliyor. Kısacası erken geleceğini söylemiş olması bir müjde niteliği taşıyordu benim için…

Semt pazarına uğradık önce, mevsimin yeni meyveleri harikaydı, bahçe ürünü olduğuna inandığım bir tezgâhtan 1,5 kilo çilek ve biraz da yeşil erik aldım (evet hamilelere duyurulur yeşil erik mevsimin ilk ürününü vermeye başladı, üstelik ufak taneli olmalarına rağmen hiç de ekşi değil gayet lezzetliler) paşa beğenmedi görüntüsünü ama tezgah buram buram çilek kokuyordu.

Çileklerin bir kısmını yolda bir camii şadırvanında yıkadık, ardından sahile gidelim gezeriz dedik, ben Bakırköy sahiline gidelim dedim ama paşa orayı pek sevmiyor, tee Avcılar’a kadar gittik, ilk defa gittim Avcılar sahile, akşamın o saatinde çok ıssız ve puslu bir havası var gibi geldi bana, ürperdim sokaklarında dolaşırken… Hep aklımda deprem vardı yıkılan evleri hatırladım ve yeni yapılan lüks dairelerin satış tabelalarına baktıkça “insanoğlu unutma nimetini sonuna kadar kullanıyor” diye geçirdim içimden… Avcılar’ı hiç sevmedim. (Oralı arkadaşlar alınmasın, geç saatler olduğu için öyle hissetmiş de olabilirim) Sahilde yürüyüş yaparken meyvelerimizi yedik, çilek tahmin ettiğim gibi harikaydı, keşke daha çok alsaymışım, haftaya aynı amcayı bulursam yine alacağım.

Ardından göl tarafına geçtik arabayla, bir saat kadar daha orda oyalandık gece yarısına yaklaştığı için vakit tek tük araba vardı kıyıda, bizde arabamızın kapısını açıp göl kenarına oturup çekirdek çitledik paşayla flört eden çiftler gibi :) sık sık da birbirimize bakarak güldük halimize, kendimi daha yeni nişanlanmışım gibi heyecanlı hissettim nedense :) ardından göl boyu uzun uzun yürüdük…

Eve döndüğümüzde saat 1 di, yatağın yolunu zor buldum yorgunluktan bir uyumuşum kolumu bile kaldırmadan, sağımdan soluma dönmeden… sabah yataktan bacak ağrılarıyla uyandım. Gece birkaç kez yön değiştirmezsem, tek yönde uyuduysam, yataktan kalkmak çok acılı oluyor zira…

Dün MP’ye bugünkü kontrole gitmeyeceğimi söylemiştim, o da ablasıyla bir olup beni korkutunca telefonda, paşa da programını erteledi, sabah soluğu hastanede aldık. Sanırım gecenin yorgunluğundan hafif regl ağrısı gibi sızlamalarım vardı akşamdan… sabahta aynı şeyleri hissedince heh dedim geliyor bugün kızım hissediyorum, bugün gelecek. Yatakta daha gözümü açmadan annem aradı, gece rüyasında bebeğimi görmüş, tosun gibi sapsarı bir bebekti iştahla biberon emiyordu dedi. Ben hemen “kız mıydı” diye sordum tabi :) “kızdı sanırım” dedi. Bu rüyayı da anneme malum olduğu şeklinde anlayarak büyük bir heyecan ve umutla hastaneye gittik. Sonuç NST de gözüken sancılar ve sıfır açılma :( eli boş karnı dolu tekrar evin yolunu tuttuk…

Bugün M.ilu.pa’dan gelen cep mesajı:

"Bebeğinizin doğum gününü en içten dileklerimizle kutlarız. Sevgilerimizle M.ilu.pa"

!?
İyide ben daha doğurmadım ki :(((

Zaten eş dost vaktimin gelip geçtiğini biliyor sürekli sitem için arıyorlar "hani bizi aramadınız haber verecektiniz" diye, her telefona aynı cevabı veriyorum "merak etmeyin daha doğurmadım doğurunca ben size haber vereceğim"

Hadi kızım fazla naz âşık usandırırmış, bekletme artık bizi…

Not: Önceki posta baş sağlığında bulunan bütün arkadaşlardan Allah razı olsun, hala üzerimden atamadım bu üzüntüyü…
Dedeciğim seni çok özleyeceğim…