bir biber çekirdeğinin hayata tutunma hikayesi :))

Doğumu beklemek…
Törenlerle sevinçlerle bir doğumu beklemek,

hazırlık yapmak, sürekli bunu düşünmek,

Gelecek olanı, yeni katılacak bireyi sevinçle beklemek, hayalini kurmak, onunla geçirilecek güzel zamanlarını planını yapmak, kötü şeyler düşünmekten uzak pembe bir dünya kurmak adeta…

Doğumu ve doğacak olanı beklemek ne kadar zevkli ve heyecan verici değil mi???

Peki ölümü neden böylesine bekleyemiyoruz?? neden ölebilecek olduğumuzu, hayatımızdan birilerinin her an ölümle yanımızdan ayrılabileceğini hayal edemiyoruz, doğacak olanın 9 ay sonra gelecek olduğunu bildiğimiz halde onu sabırsızlıkla beklerken, neden ölümün her an her saniye bizim yanımızda olduğunu unutuveriyoruz??
Bu cümleleri yazıyorum çünkü, kızımın doğumunu beklediğim şu günlerde bir ölüm haberini alacak olduğumu ben de hiç düşünmemiştim ve bunu neden düşünmüyor olduğumuzu sorgulamak istedim kendimce… Dedeciğimi biricik dedemi kaybettim hafta sonu… nur yüzlü ak sakallı dedeciğime en son ne zaman hatırını sorduğumu düşünerek kahrettim kendi kendime, en son ne zaman sesini duyduğumu düşündüm, en son onu ne zaman düşündüğümü, hatırladığımı düşündüm, o kadar kendimizle kendi halimizle birlikteyiz ki büyüklerimize ayırdığımız vakit o kadar az ki… oysa onlar bizden gelecek bir telefonun özlemi ile günlerini geçiriyorlar, bir haber bekliyorlar… tıpkı bizim doğumu beklediğimiz gibi…
Canım dedem, seni kaybetmeye hiç hazır değildim inan ki… Ölüm kimseye yakıştırılmaz elbet, ama o kadar hayat dolu ve cıvıl cıvıl, etrafına sürekli pozitif enerji yayan bir insandın ki…
Sen zihnimde hep o gülümseyen yüzün, bembeyaz sakalların ve sürekli anlattığın hatıraların ve bizi gülmekten kırıp geçirdiğin hikayelerin ile kalacaksın, babacığım ne kadar temiz ve mütebessim bir yüz ile gittiğini anlattığı zaman gözlerim doldu, ölümün ne kadar hakk olduğunu bir kez daha anladım, doğmak kadar hakk olduğunu …
Yaşamın her günü bizim için bir imtihan, sevinçler de imtihan, üzüntüler de… önemli olan sevinçlerin yanında, başımıza gelen sıkıntı ve üzüntülere sabır gösterebilmek, bela, musibet ilk geldiğinde metanet gösterebilmek, sabredebilmek…
Mekanın cennet olsun dedeciğim, rabbim mükafat melekleri ile karşılasın seni, rabbim herkese, hepimize güzel yaşamın yanı sıra, güzel ölümler nasip etsin, hepimiz bir gün nasılsa öleceğiz, önemli olan güzel bir ölümle ödüllendirilmek, bunu hak edebilmek…

Canım dedem…
Kızımı görmeni o kadar çok istemiştim ki…

----

39+6. günümüz, eşimin teyzesi bu konulardan iyi anlar, karnımı muayene etti, kızımın hiç de ufak bir bebek olmadığını söyledi, karnım çok aşırı büyük değil zira, sadece tam ortada bir top duruyor, iç karnımın geniş olduğunu, çileğin başının daha çok yukarda olduğunu söyledi, o muayene ettikçe kızımın her şeyini tastamam hissettim elhamdülillah, daha vaktimiz varmış en az 3-4 gün daha…
Beklemeye alıştım sanırım, şimdi aklımı bir kurt gibi kemiren ve etrafımdaki inanlarında sağ olsunlar körüklediği bir şüphe var içimde… ya bu bebek kız mı gerçekten??? Bu kadar beklemesi hayra alamet mi, çevremdekiler karnıma bakıp bakıp “aaa bu biraz sivri gibi, bu kadar da bekledi, erkek mi yoksa???” demeye başladılar, böyle bir şoku herhalde uzun zaman atlatamam… Allahım lütfen… bekliyor olmanın getirdiği bütün şikayet ve yakınmalarımı geri alıyorum affet… beklemeye razıyım, yeter ki bebeğim sağlıklı, hayırlı bir kız bebek olarak dünyaya gelsin lütfen…