40+1 den merhaba

Bugün cumartesi, hava çok güzel… Kahvaltıdan sonra paşayı uğurlayıp ardında ben de yürüyüşe çıkmaya karar verdim, mp3ü taktım kulağıma, saat 11 gibi dışarı çıktım, oturduğum semti çok sevmiyorum ama geniş caddeler var birkaç tane, dolaşmak ve mağazalara bakıp vakit geçirmek için fena sayılmaz, tempolu bir yürüyüş ile sanırım 35 dk da 3-4 kilometreden fazla yürüdüm. Doktor günde iki tur 30-45 dk arası yürüyüş yapmamı söylemişti. Bir haftadır her günüm zaten dışarıda geçiyor, ama yürümek için de özellikle çıkmaya, günde iki vardiya mahalleyi turlamaya gayret ediyorum. Paşayı işe gönderdikten sonra evde yapacak bir şey bulamıyorum kendime… aslında bu zamanlarımı değerlendirmek için çektirdiğim 200-300 sayfalık makaleler ve ansiklopedi maddeleri okunmak için beni bekliyorlar, ama elim bir türlü varmıyor onlara… Güya evde çalışmak için hazırlanmışlardı. Ama ev sanki üstüme üstüme geliyor yalnızlıktan… Kendimi dışarı atmak dahası nerden geldi başıma bilmem deli gibi alışveriş yapmak istiyorum, hayatımın hiçbir döneminde bu kadar kısa zaman diliminde kendime bu kadar çok giysi alışverişi yapmadım ben… Hani kıyafetleri deneyemiyorum ya, sanırsınız ki almayacağım, aksine ben daha da hırslanıp bunun içine gireceğim diyorum ve alıyorum… Allah sonumu hayr etsin bakalım…

Gördüğünüz üzere bu postta çilek yakınması yok… Artık bıraktım beklemeyi, nasılsa geleceksin kızım amannn… Son günlerim bari keyfini çıkarayım dimi?

Dün fakülteden bir arkadaşım aradı nasılsın diye. Uzun zamandır konuşmamıştık. (İnsanın sevildiğini bilmesi ne kadar güzel bir duygu. Hamilelikte bunu çok iyi anladım, arayıp soran bütün arkadaşlarımdan Allah razı olsun, insan çok mutlu oluyor gerçekten, tabi bir de burada yorum yazıp merak eden arkadaşlar da var, yani sizler… hepinize çooook teşekkür ederim) onunda yaklaşık 1,5 yaşında dünyalar tatlısı bir kızı var. Arkadaşım uzun uzun teselli verdi telefonda. Kızını o da on gün geç doğurmuş, "hiç merak etme" dedi, Yüreğime epey su serptin, teşekkür ederim Büşracım…

Dışarı çıkmak gezmek dolaşmak sürekli bir yerlere gitmek, eski performansıma kavuşmak istiyorum, aslında hiç ağırlaşmadım hamdolsun, hamileliği bilinçli olarak hareketli geçirdiğim için halen kendimi çok iyi hissediyorum elhamdülillah. Yine de hamile olmak insana bir sorumluluk veriyor, eski çılgın hayatınızı terk ediyorsunuz, arkadaşlarımla buluşmayı, onlarla vakit geçirmeyi çok özledim, çileğim inşaAllah sen de annenin temposuna alışacak ve bu hayatı yadırgamayacaksın

Bugünkü yürüyüşün ardından duşda bir karar verdim kendi kendime düşünürken… Doğar doğmaz çilek için de bir programlı hayat hazırlamalıyım dedim. Nasıl alışırsa öyle gitmez mi sizce de… En azında annesi gibi hızlı yaşamayı öğrenmeli… AH o kadar çok hayalim var ki bu konuda, kaçını gerçekleştirebileceğim bilmiyorum…

NOT 1: Yukardaki takvimin süresi doldu, 40 haftayı aşan hamilelikler için bildiğiniz bir takvim var mı?? :((

NOT 2: Nazar olmasın diye kimseciklere söylememiştim çatlağımın olmadığını, ama iki gün önce bana merhaba diyen çatlaklarımı söylememde artık bir sakınca yok sanıyorum, sağ olasın canım kızım, bak geç gelmen nelere sebep oldu, ama sen de haklısın “senin de anneliğin külfetlerini tatman lazım” dediğini duyar gibiyim…

napalım, sağlık olsun…